• Co myśli Agnieszka:
  OK - przeciętniak bez emocji, jest dużo lepszych (6 / 10)

• Co myśli Bartek:
  OK - przeciętniak bez emocji, jest dużo lepszych (6 / 10)

Przygotowanie
Kryptydę po pierwszych rozgrywkach oceniałem gorzej niż obecnie. Przede wszystkim jest to brzydka gra. Plansza to pola hexagonów, a znaczniki to kostki i figury geometryczne w dość ponurych kolorach. I chociaż teraz patrzę na nią bardziej przez pryzmat strategii to ten niesmak pozostaje. Samo rozłożenie wymaga ułożenia planszy z kilku części według losowej karty przygotowania, a następnie przekazanie graczom indywidualnych ksiąg i kodów wskazówek (również z karty przygotowania). Zapewnia to ogromną tym samym regrywalność. Jest to gra logiczno-dedukcyjna, zatem swoją wskazówkę należy sobie wyryć w głowie i nie można się pomyl. Ja tego nie umiem i zdarza się, że co turę zaglądam czy na pewno dobrze ją pamiętam.

Gra
Ponieważ koncepcja gry jest dość skomplikowana (chociaż podczas gry do wyboru są właściwie dwa ruchy: zapytaj wybranego gracza o pole X lub podejmij próbę odgadnięcia zagadki z karty przygotowania), trzeba w Kryptydę kilka razy zgrać, ale ją zrozumieć. I dopiero kolejnym poziomem jest wprawa w interpretowaniu odpowiedzi innych graczy (kostka: pole nie może być rozwiązaniem lub dysk: pole spełnia warunki wskazówki) czy też wiedza jakie są rodzaje wskazówek (przykład: docelowe pole jest gdzieś w odległości do 3 pól od obszaru zajmowanego przez tygrysa). Dodatkowo okazuje się, że każdy z graczy ma najczęściej inny rodzaj informacji (o obszarach, o typach terenu, o zasięgach zwierząt, o przeszkodach). Tym samym znajomość gry znacząco wpływa na wygraną. Inna sprawa to to, że trzeba być uważnym i udzielać poprawnych odpowiedzi. Wymaga to skupienia, bo jeden błąd i cała gra się sypie. W dodatku obszar gry jest spory, więc bywało że zaczęło brakować nam znaczników (zwłaszcza gdy jeden z graczy jest częściej odpytywany niż inni). Zatem podsumowując, bardziej przyjemny klimat gry i więcej znaczników i byłoby znacznie lepiej.